tylko niknęli w tym białym obłoku

autor zdjęcia: Jose Jimenez

źródło: Primera Hora/Getty Images

źródło: materiały prasowe

Porucznik Joseph Torrillo, dyrektor ds. edukacji przeciwpożarowej, FDNY (Straż Pożarna w Nowym Jorku): Wokół mnie krzyki ustępowały miejsca nawoływaniom, nawoływania – łkaniu, a łkanie – ciszy. Potem nie słyszałem już nikogo.

Oczom tych, którzy przeżyli upadek Południowej Wieży, ukazał się krajobraz odmieniony nie do poznania. Jedni – zagubieni i przerażeni – uciekali, inni przeszukiwali rumowisko, wciąż licząc na iskierkę nadziei.

Gregory Fried, naczelny lekarz policyjny, NYPD: Nie wiem, jak długo byłem nieprzytomny, ale potem wszystko ustało. Żyłem, ale czułem naprawdę silny ból. Wygramoliłem się i stanąłem na nogi... Gruzy, powiedziałbym, tu i ówdzie sięgały mi mniej więcej do ramion. Moja głowa wyszła z tego w nie najgorszym stanie, ale we znaki dawał mi się prawy pośladek. Stamtąd tak naprawdę dochodził cały ból. Pojawiła się opuchlizna, więc wiedziałem, że krwawię. Wziąłem pasek, obwiązałem się nim i ruszyłem w stronę rzeki Hudson.

William Jimeno, funkcjonariusz, PAPD, pod gruzami Południowej Wieży:

Sierżant McLoughlin zapytał:

– W jakim wszyscy są stanie?

Dominick odparł:

– Ugrzązłem, chyba dam radę się wykaraskać.

Powiedziałem sierżantowi:

– Strasznie mnie boli, cała lewa strona, przygniótł mnie beton, zgniata mnie.

Sierżant McLoughlin utknął gorzej: leżał w pozycji embrionalnej, jakieś pięć metrów za mną. Słyszałem go, ale nie widziałem – korytarz jakoś się zapadł i nas rozdzielił. Sierżant nie tracił spokoju. Po jakichś siedmiu czy ośmiu minutach Dominick faktycznie się...